Οι καλές περιγραφές είναι μια δεξιότητα που αποκτάμε με το γράψιμο και το διάβασμα από διάφορα κείμενα των συγγραφέων που μας αρέσουν, από μεγάλα μυθιστορήματα μέχρι μικρές νουβέλες, όπου θα δούμε ότι κάθε συγγραφέας έχει τον δικό του τρόπο για να αποδώσει με φυσικότητα τον τρόπο ζωής.
Οι λιγοστές περιγραφές χαρακτήρων αφήνουν τον ήρωα μας αθέατο, όπως και οι υπερβολικές λεπτομέρειες θάβουν τον ήρωα μας. Άρα χρειάζεται μέτρο. Οι σωστές περιγραφές ζωντανεύουν τους χαρακτήρες. Ο προσδιορισμός ενός χαρακτήρα είναι ουσιώδης, αλλά πρέπει να περιγράφεται γρήγορα κι επιγραμματικά. Οι περισσότεροι αναγνώστες δεν ενδιαφέρονται για τα πράσινα μάτια, αλλά για την ουσία τής υπόθεσης και επιπλέον δεν πρέπει να τους λέμε τα πάντα για τους ήρωες μας, αλλά να δημιουργούμε έναν δεσμό ανάμεσα σε εμάς και σ' εκείνους και να τους δίνουμε χώρο να φανταστούν τον πρωταγωνιστή μας.
Η περιγραφή αρχίζει στην φαντασία τού συγγραφέα,
αλλά πρέπει να τελειώνει στου αναγνώστη.
Στέφεν Κινγκ.
[...]τα μαλλιά του ήταν μακριά και μπερδεμένα και λιγδιασμένα και κρέμονταν κάτω και μπορούσες να δεις τα μάτια του να λαμπυρίζουν σαν να ήταν κρυμμένος πίσω από κλίματα αμπελιού. Ήταν όλα μαύρα, όχι γκρι, το ίδιο και τα μακριά μπερδεμένα μουστάκια του. Δεν υπήρχε χρώμα στο πρόσωπο του. Όπου φαινόταν το δέρμα του ήταν λευκό... το λευκό τού φρύνου ή το λευκό τής κοιλιάς τού ψαριού. Όσο για τα ρούχα του, ήταν απλά κουρέλια. Είχε ακουμπήσει τον αστράγαλο τού ενός ποδιού πάνω στο γόνατο τού άλλου. Η μπότα σ' αυτό το πόδι είχε ανοίξει και δυο από τα δάχτυλα του εξείχαν[...]
Εδώ βλέπουμε μια λίστα από φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που αποκαλύπτουν την προσωπικότητα τού ήρωα, την φτώχεια, την σκληρότητα. Κάθε στοιχείο, στην εμφάνιση τού πατέρα είναι συνυφασμένο με το ήθος του. Έχει βρώμικο εσωτερικό, και το εξωτερικό τού ταιριάζει. Αυτή η εικόνα πλημμυρίζει τον αναγνώστη, το ίδιο με τον συγγραφέα.
Αν έχουμε διαβάσει πολλές ιστορίες, θα ξέρουμε πότε είναι αρκετές οι λεπτομέρειες στις περιγραφές μας. Οι αναγνώστες μας δεν θα πάρουν το βιβλίο μας για να διαβάσουν τις λεπτομέρειες των χαρακτήρων μας, αλλά γιατί τους λέμε μια ιστορία και ίσως να μη χρειαστεί καθόλου να γράψουμε λεπτομέρειες για κάποιον ήρωα μας. Όσο δραματική κι ενδελεχής να είναι η περιγραφή ενός χαρακτήρα δεν μπορεί να αναλώσει πολλές σελίδες.
Ο Τουέιν δεν σπαταλάει λεπτό παραπάνω για να περιγράψει περισσότερα χαρακτηριστικά, όπως π.χ. αν τα μάτια τού πατέρα ε΄ναι μπλε ή πράσινα, αλλά μετά από το παραπάνω απόσπασμα, περνάει κατ' ευθείαν στην υπόθεση, που είναι, να ξεφύγει ο Χακ από έναν βάναυσο ενήλικα.
[...]Ο Χάρι Πότερ είχε λεπτό πρόσωπο, μαύρα μαλλιά και λαμπερά πράσινα μάτια. Φορούσε στρογγυλά γυαλιά κολλημένα με σελοτέιπ γιατί πάντα ο Ντάντλεϊ τον χτυπούσε στη μύτη[...]κάτω από μια τούφα απ' τα μαύρα μαλλιά του, πάνω στο μέτωπο του, μπορούσαν να δουν ένα κόψιμο με περίεργο σχήμα, κάτι σαν αστραπή[...]
Στην λεπτομέρεια τής συμπλοκής, οι αναγνώστες νοιάζονται, γιατί ο Χάρι μοιάζει αληθινός, αφού μόνο ένα αληθινό παιδί θα δέχεται μπούλινγκ. Η Ρόουλινγκ συνδέει έτσι τους αναγνώστες με τους χαρακτήρες της.
[...]θα μπορούσε να είναι αδελφός μου. Ίσια μαύρα μαλλιά, σκούρο δέρμα, ακόμα και τα ίδια γκρίζα μάτια έχουμε[...]
Διαβάζοντας διάφορα βιβλία με χαρακτήρες που αγαπάμε, μαθαίνουμε να γράφουμε μελετώντας τις λεπτομέρειες που γράφουν οι συγγραφείς.
Μπορούμε να κάνουμε μερικές πρακτικές ασκήσεις, π.χ. να γράψουμε για δεκαπέντε λεπτά για ένα άτομο που είναι στο δρόμο ψάχνοντας την γάτα του. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα επάνω του; Ποια λεπτομέρεια θα βοηθήσει τον αναγνώστη να τον φανταστεί όπως τον θέλουμε;
Ή να ξαναδιαβάσουμε το πρώτο κεφάλαιο από ένα βιβλίο που μας αρέσει και να προσέξουμε με τι λεπτομέρειες μας δίνει ο συγγραφέας, την περιγραφή τού κεντρικού χαρακτήρα.
Ελεύθερη μετάφραση τού άρθρου τού David Safford
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου