Στα καλά βιβλία, η ανατροπή στην αφήγηση είναι το κερασάκι στη τούρτα. Ο αναγνώστης μας δεν πρέπει να ξεφυλλίζει το βιβλίο μας ψάχνοντας για την ανατροπή. Πρέπει να τον αιφνιδιάζει ευχάριστα.
Οι καλύτερες, έξυπνες και αναπάντεχες ανατροπές φαίνονται να είναι γραμμένες χωρίς κόπο, αλλά εμείς οι συγγραφείς ξέρουμε πόση προσπάθεια χρειάζεται για να τις επινοήσουμε κι αν δεν γίνουν σωστά θα αφήσουμε απογοητευμένους τους αναγνώστες μας.
Αρκετά συχνά, στο μέσον ή στο τέλος μιας ιστορίας, μια ανατροπή μεταμορφώνει κυριολεκτικά την ανάγνωση σε μια άγρια κούρσα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Η Σόφι Χάννα βρετανίδα συγγραφέας περιέγραψε την ανατροπή σαν περιστροφή ή αναίρεση μιας ήδη σχεδιασμένης κατάληξης, ή τετελεσμένων γεγονότων μέσα στην ιστορία, όπου μπορούμε να έχουμε ένα πρώτο ή τρίτο πρόσωπο που να ξέρει κάτι και να μη το αποκαλύπτει.
Για να γίνει σωστά η ανατροπή, πρέπει να είναι συνδεδεμένη με μια σημαντική απόφαση που θα πάρει ο ήρωας μας, μια σύνδεση που πολλοί συγγραφείς αποτυγχάνουν να κάνουν, γιατί σκέφτονται ότι οποιαδήποτε σημαντική πληροφορία πρέπει να την κρατήσουν ως το τέλος, πράγμα που δεν είναι πάντα το ζητούμενο.
Σ' έναν διαγωνισμό με θέμα "Ας ερωτευθούμε" και όρος οι 1.500 λέξεις, πολλές ιστορίες είχαν σαν ήρωα κάποιον που απλά είχε αναμνήσεις από το παρελθόν, οι οποίες κατανεμήθηκαν μαζί με κάποιες πληροφορίες στο σύνολο των λέξεων, που όμως δεν συνδέθηκαν με μια σημαντική απόφαση τού ήρωα. Μετά η αφήγηση τελείωσε και τίποτα δεν συνέβει.
Η αποκάλυψη τής απρόσμενης πληροφορίας, δεν είναι κλιμακούμενη δράση, υπάρχει μόνο για να εξηγεί, αλλά η ιστορία γίνεται ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη αν συνοδεύει μια απρόσμενη κλιμακούμενη δράση. Μια κακή ανατροπή είναι μια πληροφορία που φαίνεται ψεύτικη σε σχέση με την πλοκή.
Ανατροπές μπορούμε να κάνουμε, όταν έχουμε ένα αντιφατικό κίνητρο πίσω από μια κύρια απόφαση ή μια αντιφατική απόφαση, όπως π.χ. στο Toy Story 2 η Τζέση έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην απόφαση της να πάει στο μουσείο ή να εμπιστευτεί έναν άλλο ιδιοκτήτη με τον κίνδυνο να πληγωθεί ξανά.
Όταν ο αναγνώστης νομίζει πως ο ήρωας μας είναι κακός κι αποδεικνύεται καλός και το αντίστροφο - αν και οι καλύτεροι χαρακτήρες έχουν και τις δυο ιδιότητες, γιατί κανείς μας δεν είναι απόλυτα κακός ή άγγελος.
Όταν ο ήρωας μας θεωρείται νεκρός, ενώ είναι ζωντανός και το αντίθετο.
Όταν ο ήρωας μας έχει τα λογικά του, αλλά ο αναγνώστης διαπιστώνει πως είναι φρενοβλαβής - εδώ ένα ωραίο παράδειγμα είναι ο ήρωας στο μυθιστόρημα τού Ντένις Λεχέιν, Το νησί των καταραμένων που έγινε και ταινία σκηνοθετημένη από τον Μάρτιν Σκορτσέζε με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο ντι Κάπριο όπου ο συγγραφέας δημιούργησε έναν χαρακτήρα που ο αναγνώστης τον εμπιστεύεται σε ολόκληρο το βιβλίο.
Επίσης η ανατροπή μπορεί να είναι δυο χαρακτήρες που καταλήγουν να είναι το ίδιο πρόσωπο, ή κάποιος άλλος να οδηγεί την αφήγηση απ' αυτόν που νομίζουμε - αυτή η ανατροπή ευνοεί συζητήσεις για την εξουσία και δυναμικές και ισορροπίες που συναντάμε σε πολλά βιβλία με ιστορίες νουάρ.
Ακόμα, κάποιος δεν είναι αυτός που εμφανίζεται στην αρχή και κρύβει ένα μυστικό που εμπλέκει κι άλλους και χρειάζεται διερεύνηση.
Το χρονοδιάγραμμα όπου μια ιστορία εκτυλίσσεται στο παρελθόν και στο παρόν, αλλά φαίνεται μόνο το παρόν, είναι άλλη μια εκπληκτική ανατροπή, η οποία όμως είναι δύσκολη στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της.
Δεν είναι εύκολο να δημιουργήσουμε μια ανατροπή στο τέλος. Θα χρειαστεί να κάνουμε πολλά σχέδια, πρόχειρα και αναθεωρήσεις και θα πειραματιστούμε με πολλά που θα είναι έξω απ' τον αρχικό σχεδιασμό.
Ελεύθερη μετάφραση των άρθρων τού DAVID SAFFORD και τής STEPHANIE WROBEL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου