ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ββλίο 1ο Jacques

Ένα μικρό δείγμα της ιστορίας

…….

Ελλάδα – Απρίλιος 2006
Η Χριστίνα περπατούσε βιαστικά με το μακρύ μπλε φόρεμα να μπλέκεται στα πόδια της, αλλά δεν την ένοιαζε, το είχε συνηθίσει. Η μακριά μαντίλα στο κεφάλι της, ήταν τόσο μεγάλη που έφερνε μια στροφή γύρω απ’ το λαιμό της και σκέπαζε και το στόμα της. Παρ’ όλο που ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός για μήνα Οκτώβρη, την είχε τραβήξει για να τη χρησιμοποιήσει σα παρωπίδα, ώστε να μη βλέπει τριγύρω το άγονο τοπίο, όπου ήξερε ότι υπήρχαν τάφοι σκαμμένοι στα πρανή του απέναντι λόφου.
Εκεί, στο ύψωμα, υπήρχε ακόμα ο σταυρός όπου είχαν σταυρώσει το Ναζωραίο και ο τάφος του, με το βράχο μετακινημένο παράμερα, έχασκε άδειος και σκοτεινός. Κανείς δεν είχε πλησιάσει μετά την εξαφάνιση του σώματος. Άλλοι από φόβο, άλλοι από δέος, κανείς δεν είχε τολμήσει  να κλείσει το τάφο, παρ’ όλο που είχαν περάσει επτά ολόκληροι μήνες απ’ την φήμη που είχε κυκλοφορήσει ότι αναστήθηκε.
Και η ίδια φοβόταν. Κάθε φορά που έπρεπε να βγει απ’ τα τείχη, ένοιωθε ρίγος και μόνο στην ιδέα ότι θα περάσει από’ κει, όσο μακριά κι αν ήταν ο λόφος απ’ την πόλη.
Πλησίαζε στη πύλη, του δυσθεώρητου τείχους με τις πολεμίστρες, όταν άκουσε κάποιον να τη καλεί με το όνομα της. Γύρισε για να αντικρίσει έναν ηλικιωμένο άνδρα με λευκό ράσο. Στο στήθος του υπήρχε ένας κόκκινος σταυρός και στο κεφάλι του φορούσε ασημόλευκη καλύπτρα. Είχε μακριά γκριζαρισμένα μαλλιά και γένια που σκέπαζαν το στέρνο του και κρατούσε ευλαβικά στα χέρια του, σκεπασμένο με βαμβακερή κουβερτούλα, ένα βρέφος.
Της το πρότεινε κι εκείνη το πήρε ακούσια στα χέρια της.
«Φρόντισε το! Το λένε Ζακ…» της είπε εκείνος κι έφυγε.
Η Χριστίνα το είδε που της χαμογελούσε κι ένιωσε συγκίνηση.
Σοκαρισμένη αναδεύτηκε στον ύπνο της και ξύπνησε.
Τι παράξενο όνειρο!!
Άνοιξε τα μάτια της για να αντικρίσει τα ηλεκτρονικά ψηφία του ρολογιού στο κομοδίνο της, που την ενημέρωνε ότι ήταν έξη και μισή το πρωί.
Μια απρόσκλητη τάση για εμετό τη ξεσήκωσε και βιαστικά, χώθηκε στη τουαλέτα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε πρωινούς εμετούς. Τη τελευταία βδομάδα, αναγκάστηκε να σκύψει πάνω απ’ το νιπτήρα τρεις φορές.
Αναρωτήθηκε αν το όνειρο της, είχε κάποια σχέση με τη κατάσταση της.
Μπορεί το υποσυνείδητο της, να προσπαθούσε να την αφυπνίσει αφού είχε ήδη καθυστέρηση στη περίοδο της, δυο μήνες, αλλά δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι, μετά το πρόσφατο χωρισμό της απ’ τον Ιάκωβο, ανακάλυψε ότι είναι έγκυος απ’ αυτόν. Δεν ήθελε να αναγκαστεί να γυρίσει κοντά του, εξ’ αιτίας μιας εγκυμοσύνης, αλλά αποφάσισε να επισκεφθεί κάποιο γιατρό  για μια επιβεβαίωση.
Μπήκε ξανά στη κρεβατοκάμαρα και ντύθηκε. Στο μυαλό της τριγυρνούσε το όνειρο που είδε, σαν κάτι παράδοξο, αδυνατώντας να συνδυάσει τη πιθανή εγκυμοσύνη της, με τα τείχη, το σταυροφόρο, τη σταύρωση του Ιησού και την αμφίεση της, ακόμα και με την ημερομηνία, που πλανιόταν στο υποσυνείδητο της, χωρίς να εκφραστεί…
Παρασκευή 13 Οκτωβρίου…!!
…….
…ο Ιάκωβος, γύρισε σελίδα στο ημερολόγιο που είχε πάνω στο γραφείο του.
Η ημερομηνία που αντίκρισε, παρ’ όλο που την είχε δει άπειρες φορές στο παρελθόν, έφερε μια αλλόκοτη ανατριχίλα στη σπονδυλική του στήλη…
…Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2006…
Συνειδητοποίησε ξαφνικά, μέσα από ένα περίεργο συνειρμό σκέψεων, ότι είχε τα γενέθλια του. Σήμερα έκλεινε τα σαράντα πέντε.
...........

…ξαφνικά, το μονοπάτι της μνήμης του, πέρασε απ’ την αναπόληση, σε ένα περίεργο κι αλλόκοτο ταξίδι, όπου το φως της ημέρας έσβησε αόριστα γρήγορα, δημιουργώντας γύρω του ένα σκοτάδι. Κάπου φεγγοβολούσε κάποιο περίεργο φως, που τρεμόπαιζε να σβήσει, σαν να το φυσούσε απαλό αεράκι. Οι φωνές των μαθητών του απ’ το προαύλιο, έγιναν μια κραυγή σαν αλλόκοτος ψίθυρος κάποιου όχλου που απλώθηκε τριγύρω του, μέσα στο σκοτάδι γεμάτος φόβο…

…τον φόβο της προδοσίας…
Ο Ιάκωβος βρέθηκε να περπατά σοκαρισμένος κι απορημένος, μ’ ένα φόβο στη ψυχή του, μέσα σ’ αυτό το απρόσκλητο σκοτάδι, όπου στο φως του φεγγαριού και των δαδιών, έλαμψαν σπαθιά, ασπίδες, ελαφρές πανοπλίες και κοντάρια κι ακούγονταν ιαχές στρατιωτών και ο θόρυβος του ατσαλιού, που χτυπούσε πάνω σε ατσάλι καθώς μουσουλμάνοι στρατιώτες και ιππότες με λευκά ράσα, έδιναν μάχη σώμα με σώμα τριγύρω του.
Τοξότες σημάδευαν αδίστακτα και χωρίς οίκτο με τα βέλη τους, άοπλους καλόγερους, οι οποίοι έτρεχαν να σωθούν ψιθυρίζοντας με γουρλωμένα μάτια απ’ το τρόμο, προσευχές μέσα στο πανικό τους, μέχρι να τρυπήσει η αιχμή του βέλους την ευαίσθητη σάρκα τους. Οι ιππότες και οι στρατιώτες, τυφλωμένοι από το μένος της μάχης, στη προσπάθεια τους να επιβιώσουν απ’ τις κοφτερές λάμες των σπαθιών, των αντιπάλων τους, ποδοπατούσαν τους ανήμπορους τραυματίες που έμεναν να ξεψυχούν σιγά-σιγά και να αποκεφαλίζονται ή να ακρωτηριάζονται απ’ τα σπαθιά που στριφογυρνούσαν από πάνω τους.
Ο νους του Ιάκωβου, δεν ήθελε να παραδεχτεί τη σφαγή που γινόταν.
Στεκόταν πλάι σ’ ένα πηγάδι και κοιτούσε  τριγύρω του, στο τεράστιο προαύλιο χώρο, με φρίκη, λύπη κι απόγνωση, που δεν μπορούσε να σταματήσει με μια μαγική κίνηση αυτό το μακελειό. Ένιωθε ασήμαντος, μπροστά στο θάνατο που τον περιτριγύριζε! Δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλα του…
Μια ακόμα φωνή, που ήρθε στο νου του σαν ψίθυρος, κραύγασε.
«Ο βασιλιάς μας πρόδωσε!»
……….
…ο  Φιλίπ, ο Λουί και η Σιλβί, αναφώνησαν γελώντας μόλις είδαν τη τούρτα που έφερνε η Ζαν, με τα τρία κεράκια, σε μορφή γραμμάτων, ένα F, ένα L κι ένα S, αναμμένα.
Ο Φιλίπ ήξερε ότι δεν θα περνούσαν και φέτος τα γενέθλια τους, χωρίς ένα πάρτι «έκπληξη» όπως γινόταν κάθε χρόνο.
……….
…το τηλέφωνο χτύπησε. Απάντησε η Ζαν και σε λίγα λεπτά φώναξε τον Φιλίπ.
……..
…«Ο Ρομπέρ είμαι, Φιλίπ,» ακούστηκε η φωνή του ξαδέρφου του… «χρόνια πολλά..»
«Ρομπέρ!» αναφώνησε ο Φιλίπ και γύρισε προς τους φίλους και τα αδέλφια του, φωνάζοντας χαρούμενος, «παιδιά, είναι ο Ρομπέρ!»
«Τι κάνεις; Πάντα μας σκέφτεσαι παρ’ όλο που γιορτάζεις κι εσύ. Χρόνια πολλά και σε σένα…»
«Σ’ ευχαριστώ,» η φωνή του Ρομπέρ ακουγόταν σοβαρή σε σχέση με τη χαρούμενη χροιά του Φιλίπ. «Ξέρεις τι έχουμε σήμερα;» ρώτησε.
«Τα γενέθλια μας…» γέλασε ο Φιλίπ.
«Ναι, αλλά… και Παρασκευή…» τόνισε ο ξάδερφος του. Ο Φιλίπ, έχασε λίγο απ’ τη χαρούμενη διάθεση του.
«Τι εννοείς; Πρώτη φορά είναι;»
«Συνήθως κάθε έξι χρόνια, πέφτει ολόκληρη η ημερομηνία γέννησης,» είπε ο Ρομπέρ.
«Τι προσπαθείς να μου πεις;» ρώτησε προβληματισμένος ο Φιλίπ.
«Δεν είχες σήμερα κάποιο περίεργο περιστατικό;»
«Όχι! Τι εννοείς «περίεργο»;» Ο Ρομπέρ δεν απάντησε αμέσως.
«Τίποτα! Ξέχασε το! Χρόνια πολλά και πάλι!»